US5

Boysband wykreowany w programie Big In America. Grupa przechodziła kilka zmian w składzie. Obecnie US5 to: dwóch Niemców (Chris i Mikel), dwóch Amerykanów (Richie i Izzy) oraz jeden Brytyjczyk (Jay). W swoim repertuarze mają płyty: Here We Go (2005) oraz In Control (2006). Wśród wielu dobrze znanych kawałków są takie perełki, jak One Night With You czy Maria. Ostatnio furorę robi Rhythm Of Life, który charakteryzuje się odmiennym wizerunkiem chłopców. Jak wiadomo zespół ma pięciu członków, więc pora na każdego z osobna:

Christopher Richard Stringini (znany nam jako Richie; od czasu wstąpienia do zespołu używa drugiego imienia) urodził się 28 listopada 1988 (zodiakalny Strzelec) roku w USA, w stanie Illinois. Kiedy miał cztery dni został adoptowany przez Kathleen i Roberta Stringini, którzy sami nie mogli mieć dzieci. Jego brat, Bob, także jest adoptowany, jednak wszyscy tworzą zgraną rodzinę. Ma ukochaną suczkę, której nadał imię Candra. W dzieiństwie często występował w reklamach i musicalach. Przez pewien czas był też modelem. Gościnnie wystąpił w popularnym wśród młodzieży serialu 'Lizzie McGuire' i filmie 'Rule Number One'. W 2005 roku stał się członkiem Us5. Jest jedyną osobą, która sprząta w domu chlopaków. Nie rozstaje się z różańcem i jest Bardzo wierzący.

Christoph Wartin (nazywają go Heinie) przyszedł na świat 7 sierpnia 1988 roku w Koln. Ma starszą siostrę Eve. Zanim wstąpił do boysbandu uczęszczał do chóru kościelnego. Jego drugą największą pasją, obok śpiewania jest fotografia. Jest nazywany prywatnym fotografem Us5. Wszystkie nieoficjalne zdjęcia pochodzą z jego aparatu. Ma lęk wysokości i starą Nokię, w której nie działa klawisz 6, kocha surfing.

Michael Johnson (przybrał ksywkę Mikel), urodzony 18 lipca 1987 roku. Jest znany ze swoich zawsze ukrytych pod bandaną warkoczyków. Rozpuszcza je na szczególne okazje - robi sobie afro. Razem z Izzy'm dają czadu z akrobacjami. Jest bardzo wysportowany. Nigdy nie rozstaje się z torebką, w której przechowuje talizman od dziadka. Ma obsesję na punkcie swojego wyglądu i staje przed każdym napotkanym lustrem, co strasznie denerwuje resztę chłopaków.

Izzy Gallegos. Urodził się 19 września 1983 roku w Stockton. Dawniej tworzył dla Jessici Simpson i Aaron'a Curter'a. Jest to najbarwniejsza postać Us5 - obgryza paznokcie, pod łóżkiem ma prezerwatywy i kajdanki, miał dredy (teraz ucharakteryzował się na mange), ma kolczyki w sutkach i twierdzi, że przynoszą mu szczęście, ma kilka tatuaży. Co zaskakujące, w wolnych chwilach pisze wiersze. Jest też mistrzem zapasów.

Jay Khan - najstarszy członek grupy; urodzony 31 marca 1982 roku w Londynie. Zanim trafił do Us5 pracował jako barman w klubie 6 Vorbe. Kiedy był mały przeprowadził się do Berlina. Ma dwójkę młodszego rodzeństwa. Są to bliźniaki Kamran i Yasmin. Jest najbardziej odpowiedzialny z nich wszystkich, więc mama Richie'go powierzyła mu opiekę nad synem. Ma swój szczęśliwy talizman - krzyż. Dawniej prowadził karierę solową, która przyniosłam mu niewielką sławę, co zmieniło się po wstąpieniu do Us5.


US5 to jeden z niewielu na świecie zespołów, tworzonych przez młodych ludzi z różnych krajów. W jego skład wchodzą Amerykanie, Niemcy i Brytyjczyk. Chris, Izzy, Jay, Mikel i Richie spotkali się w roku 2005, w programie "Big in America", którego celem było stworzenie przebojowego boysbandu. Wokalistów wybrano spośród kilku tysięcy kandydatów, a pod uwagę brany był nie tylko talent, ale także ich wygląd.
Początkowo zespół miało tworzyć czworo Amerykanów (Richie, Izzy, Jay i Drew), po pewny czasie dołączyli do nich Niemcy - Chris, Mikel, Peter i Roger. Następnie odszedł Drew, a jego miejsce zajął Kyle. Skład ustalił się kiedy zrezygnowano z Petera i Kyle'a, a Roger sam odszedł i rozpoczął karierę rockmana. Zespołem zajęli się producenci i menedżerowie wcześniej opiekujący się między innymi Backstreet Boys i 'N Sync.

US5 zadebiutowali w roku 2005 złotym albumem, zatytułowanym "Here We Go", z którego pochodziły takie przeboje jak "Maria" i "Just Because Of You". Współproducentem płyty był Louis Pearlman (Spice Girls, O-Town i Britney Spears). Na fali tego sukcesu grupa została uhonorowana nagrodą German Music Awards 2005 dla najlepszej wschodzącej gwiazdy show-biznesu, a wspomniana "Maria" zdobyła nagrodę niemieckiego radia German Billboard Charts za "Najlepszy debiut 2005".

Drugi album US5, "In Control", premierę miał w listopadzie 2006 roku. Promowały go przebojowe single "In The Club" i "One Night With You", a jako bonus dodano nagranie "Baby I Like". Na płycie znalazł się także utwór "Mama".



Justin Timberlake

Niewielu jest artystów zasługujących na miano supergwiazdy. Justin Timberlake bez wątpienia należy do tego grona. Jako jeden z pięciu członków multiplatynowego boysbandu 'N Sync odpowiada za sukces takich przebojów jak: "Pop", "Gone" czy "Girlfriend", pochodzących z ostatniego albumu grupy, "Celebrity". Produkcje 'N Sync sprzedały się na całym świecie w ponad 30 milionach egzemplarzy, Timberlake znalazł czas, aby poświęcić się własnemu, solowemu projektowi, "Justified".

"Nie chciałem za pięć lat spojrzeć wstecz z żalem, że nie spróbowałem czegoś innego" - powiedział w jednym z wywiadów Justin. "Justified" odzwierciedla dogłębnie mocno zróżnicowane gusta muzyczne młodego artysty, obejmujące takie gatunki, jak soulowe R&B, hip hop, rock, blues, czy country. Mimo, iż ten pochodzący z Memphis chłopak skończył zaledwie 23 lata, nie ma się czego wstydzić jeśli chodzi o muzyczne obycie. "Nie żebym się silił na stworzenie jakiegoś nowego brzmienia. Po prostu napisałem taką muzykę, jakiej sam chciałem dawniej słuchać i która mnie inspirowała" - stwierdza."

Jako współautor wszystkich 13 utworów na swojej płycie Timberlake raz jeszcze daje dowód swoich twórczych talentów. Siedem utworów wyprodukowanych zostało przez niepokonaną ekipę The Neptunes. "Przy okazji współpracy z Pharrellem i Chadem przy piosence »Girlfriend« wytworzyła się między nami taka nić porozumienia, że dalsza wspólna praca przychodziła mi właściwie bez wysiłku" - mówi Timberlake.

Pierwszy singiel, "Like I Love You," wyprodukowany właśnie przez The Neptunes, brzmi trochę jak kawałek jam session w wykonaniu zespołu Prince'a. "Wiedziałem, że ten kawałek nie będzie od razu wpadał w ucho, tylko trzeba się z nim będzie trochę osłuchać zanim się go polubi" - przyznaje Timberlake. "Uznałem jednak, że to świetna zapowiedź całego albumu. Stuprocentowe R&B z elementami hip-hopu mające w sobie jednocześnie jakiś rockowy posmak." Rzeczywiście, utwór okazał się doskonałym wstępem.

"Take It From Here," również produkcja the Neptunes, to kolejny faworyt Timberlake'a. "Mówi o tym, że gdy cały świat się wali, ja będę tym, kto pomoże ci stanąć znów na nogi" - wyjaśnia piosenkarz. "To chyba najbardziej autentyczny sposób na wyznanie komuś miłości." Inne produkcje The Neptunes to m.in. dynamiczne R&B utworu "Rock Your Body" (trzeci singel), czy "Senorita", piosenka o zabarwieniu latynoamerykańskim i bluesowym.

Producent Timbaland miał swój udział przy powstaniu 4 utworów z "Justified", m.in."(And She Said) Take Me Now" z gościnnym udziałem Janet Jackson. Jednak "Cry Me A River" (drugi singel) wyróżnia się najbardziej z pośród produkcji Timbalanda.

Wśród pozostałych producentów na albumie Timberlake'a znaleźć można także Underdogs, Scotta Storcha i Brian McKnight. Pierwszy album Timberlake'a stanowi majstersztyk, zwłaszcza zważywszy jego młody wiek.

Timberlake przeżył także romans z kinem. Jego piosenki znalazły się między innymi na ścieżkach dźwiękowych do filmów: "Bad Boys II", "Crossroads - Dogonić marzenia" (w którym w roli głównej wystąpiła była dziewczyna Justina - Britney Spears) oraz w animacji "Jimmy Neutron: Mały geniusz". Na dużym ekranie piosenkarza można było zobaczyć w epizodycznej roli w komedii romantycznej "Przystanek miłość" (2001) oraz w "Longshot" (2000). Wokalista zagrał także w produkcji telewizyjnej "Model Behavior" (2000).

Co więcej, po udanym debiucie solową płytą, artysta nabrał odwagi i zapragnął także poszerzyć swój związek z kinem. W 2004 roku zaczął... spotykać się z Cameron Diaz i przyjął propozycję zagrania w dramacie "Edison", w którym w rolach głównych wystąpili: Kevin Spacey, Morgan Freeman i Elisha Cuthbert. Justin chciałby także zagrać w musicalu "Rent" Chrisa Columbusa. Obraz jest współczesną wersją "Cyganerii" Giacomo Pucciniego. Akcja rozgrywa się jednak nie w Paryżu, lecz w nowojorskim East Village.



Verba

Zespół powstał w 1997 roku w Pile (Wielkopolska). W jego skład wchodzą Bartas i Ignac.

Pierwszy z wymienionych swoją przygodę z komponowaniem utworów zaczął bardzo wcześnie, bo już w wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na instrumentach klawiszowych. Przez wiele lat nie rozstawał się z muzyką. Szukał natchnienia wszędzie, od techno, house, electro, jungle, przez pop, aż po hip-hop. Ten ostatni zafascynował go szczególnie.

Ignac był jego kumplem z jednej klasy szkoły podstawowej. Panowie szybko odkryli, że mają wspólne zainteresowania i postanowili połączyć siły. Na początku, jak sami mówią, po prostu "bawili się muzyką". Zainteresowali się też pisaniem tekstów, choć przez długi czas rymował tylko Ignac. Bartas dołączył do niego z czasem.

Występowali w wielu miastach Polski, jako support takich wykonawców, jak: Jeden Osiem L, Ascetoholix, Mezo, Owal, 52 Dębiec, Pan Duże Pe, Sistars, Kasta Squad, Tede, O.S.T.R., Vienio i Pele, Gutek, Trzeci Wymiar, Don Guralesko. Przed oficjalnym debiutem mieli na koncie trzy nielegale.

Ich pierwszy oficjalny album ukazał się ósmego marca 2005 roku, co uwieczniono w jego tytule - "Ósmy marca" - nakładem UMC Records. Płyta powstała bez użycia sampli, pętli i zapożyczeń z utworów innych wykonawców. Komputer umożliwił skomponowanie wszystkich melodii nuta po nucie. Płyta zawiera dużą ilość brzmień fortepianów, skrzypiec, gitar akustycznych i instrumentów dętych. Tematyka albumu dotyczy codziennego życia, uczuć, spostrzeżeń związanych z przeżyciami autorów. Jak sami mówią: "W założeniu cała płyta miała być prawdziwa i życiowa, więc zrobiliśmy wszystko, aby ostatecznie nie utracić wartości przekazu".

Drugi album "21. listopada" ukazał się zgodnie z tytułem 21 listopada, w 2006 roku. Tym razem na krążku nie zabrakło gości, zespołu Rezerwat oraz aktorki Katarzyny Bujakiewicz. "»Dwudziesty pierwszy listopada« to płyta jeszcze bardziej miłosna. Temat ten jest nam wyraźnie najbliższy i takie nagrania robi nam się najlepiej" – mówią o płycie Ignac i Bartas. Krążek promowały single "Słuchaj Skarbie", "Summer Patrol" i "Zaopiekuj się mną".



Grupa Operacyjna

Grupa Operacyjna powstała w 1996 roku jako czteroosobowy zespół. W tym składzie nagrała jedną płytę, po czym rok później rozpadła się. Pomysłodawcą zespołu był dzisiejszy producent zespołu – Ziemowit.


W 2000 roku Ziemowit nawiązał współpracę z młodym raperem Mieszkiem. Poznali się przypadkowo, głównie dzięki zbieżności swoich słowiańskich imion. Nagrali wspólnie solowe demo Mieszka zatytułowane „Świat Foxa”. Początkowo współpracowali bardzo niechętnie, ponieważ ich wizje na temat muzyki bardzo się różniły. Pomimo tych różnic szanowali się nawzajem i doceniali swoje umiejętności.


W 2001 roku raper Mieszko i producent Ziemowit wypracowali w końcu kompromis i postanowili działać dalej jako zespół. Postanowili przyjąć nazwę „Grupa Operacyjna” na cześć pierwszego składu Ziemowita.


Kolejne dwa lata to realizacja wielu różnych projektów i nagrań. Zespół starał się odnaleźć siebie eksperymentując z najróżniejszymi gatunkami muzycznymi. W 2003 roku doszło do wspólnego nagrania Grupy Operacyjnej z orkiestrą symfoniczną, którego efektem było powstanie piosenki „III Wojna Światowa”.



Debiutancki album Grupa Operacyjna wydała dopiero w roku 2005 – po czterech latach wytężonej pracy, nagrywania kolejnych kawałków, grania koncertów w różnych, wszechstronnych odsłonach (często w żywym składzie – 2 gitary, bas, perkusja, klawisz, dj).


Album „Terapia Szokowa” wydała specjalnie powołana na ten cel Agencja Artystyczna Pandemonium (również organizator wielu imprez hip-hopowych w lubuskiem) a dystrybutorem była Fonografika. Na płycie znalazło się 15 piosenek oraz intro. Utwory zostały starannie wybrane spomiędzy kilkudziesięciu kompozycji, jakich dorobiła się Grupa w ciągu czterech lat działalności. Ponieważ kawałki były dość zróżnicowane płyta została podzielona na 4 rozdziały, według treści i klimatu utworów.


W roku 2005 miało miejsce kilka ciekawych kolaboracji. Jedną z nich był gościnny występ Mieszka (pod szyldem Grupa Operacyjna oczywiście) na płycie „Viza”, producenckim albumie Mohameda Kanzallaha. W 2006 roku Grupa Operacyjna wzięła udział w projekcie Pandemonium Rap 2006 (www.pandemonium.pl) – składance prezentującej przekrojowo hip-hop w województwie lubuskim.


Obecnie promuje drugą płytę, która nosi tytuł "Ostry Dyżur". Jej premiera nastąpiła 7 maja 2007. Pierwszym singlem z płyty był przebojowy utwór "Nie Będzie Niczego" poświęcony pamiętnej postaci K. Kononowicza, następnie w mediach funkcjonował drugi teledysk "Bądź Sobą".






September

9 września 1986-szwedzka wokalistka znana pod pseudonimem September, wykonująca muzykę taneczną i pop.

Jej pierwszym przebojem z 2003 roku była piosenka La La La (Never Give It Up). Kolejne piosenki We Can Do It (2003), September All Over (2004) promowały również debiutancką płytę September. Płyta ta zajęła 36. miejsce wśród najlepszych albumów w Szwecji.Jej ojcem szwedzki profesor fizyki. September ma dwójkę rodzeństwa.

Kolejny album In Orbit (2006) stał się wielkim hitem, a utwór Satelites znalazł się na 8. miejscu na Billboards Hot (Dance). Po Satellites następnym hitem była piosenka Looking For Love (2006), która zadebiutowała na 17. miejscu w Szwecji i na 10. w Hiszpanii.Petra uwielbia taniec, jej ojciec jest profesorem fizyki, a siostra projektantka mody.Petra ma chłopaka .





Linkin park


Sześć lat temu grupa znajomych założyła zespół, w którym grali w przerwach między zajęciami w liceum.
Wśród nich był Mike Shinoda i Brad Delson, którzy razem stwierdzili, że rozstaną się z grupa i założą swoją własną. W ten sposób powstała formacja Xero. To właśnie z tej grupy, powstał Linkin Park. Nie jest to jednak konotacja bezpośrednia. Skład Xsero zmieniał się jeszcze kilkakrotnie zanim powstał z niego zespół Linkin Park. Mike spotkał w szkole do której uczęszczał Josepha Hahna, który szybko dołączył do składu zespołu. Wkrótce Xero przemieniło się zespół o mrocznej nazwie Hybryd Theory. Pierwszym krokiem członków Hybrid Theory było zwolnienie wokalisty. Mike wraz z kumplami rozesłał do wszystkich znajomych kasety demo z nagraniami grupy z pytaniem czy nie znają nikogo, kto pasowałby głosem do ich dźwięków. Chester Bennington właśnie kupił wraz z żoną dom w Phoenix w Arizonie, kiedy otrzymał o znajomego jedną z kaset Hybrid Theory. Chester jeszcze tego samego dnia zadzwonił do chłopaków i powiedział, że jest zainteresowany śpiewaniem w grupie. Zespół, mimo, że zaskoczony był tak szybką odpowiedzią poprosił Chestera o zagranie kasety z wokalem Chestera przez telefon. Nagranie tak się spodobało, że grupa zaprosiła Chetsrea do swojej siedziby. Gdy tylko panowie znaleźli się w studiu zaczęli nagrywać debiutancka płytę, którą zatytułowano po prostu "Hybrid Theory". Zespół, który funkcjonował bez kontraktu płytowego, swoje nagrania rozprowadzał poprzez internet oraz grając na miejscowych imprezach. Dzięki tym koncertom powstała spora grupa fanów zespołu, którzy do dziś stanowią jego najważniejszą bazę. Dzięki firmie Street Wise Concepts and Culture zespół otrzymał szanse, która świetnie potrafił wykorzystać. Firma, która ma swoje oddziały w większości amerykańskich miast, usłyszała część materiału Hubrid Theory i umieściła go na swojej stronie internetowej, na którą codziennie zagląda kilkaset tysięcy amerykańskich nastolatków. Dzięki reklamie do Mika zgłosiła firma płytowa Warner Bros, która zaprosiła Hybrid Theory do wzięcia udziału w koncercie w prestiżowym "The Whisky Bar" w Los Angeles. W publiczności zasiedli łowcy talentów wytwórni, którzy po wysłuchaniu koncertu Hybrid Theory natychmiast podsiali z grupą kontrakt. Wskutek oskarżeń dotyczących nazwy formacji (jeden z zespołów twierdził, że nazywa się tak samo i powstał kilka lat wcześniej niż Hybrid Theory) zespół postanowił zmienił się w Linikin Park. Nazwa zainspirowana została parkiem im. Lincolna, który znajduję się w położone w pobliżu Los Angeles miejscowości Santa Monica grup. W tym miejscu członkowie bardzo lubili przesiadywać, tam też odbyło się kilka świetnie przyjętych koncertów, jeszcze Hybrid Theory. Dzięki kontraktowi z Warnerem oraz reedycją płyty "Hybryd Theory", już jako Linkin Park, zespół wziął udział w kilku trasach koncertowych saportując gwiazdy amerykańskiego ciężkiego brzmienia. Zespół bardzo spodobał się publiczności a w październiku ubiegłego roku płyta trafiła na szczyty zestawienia najpopularniejszych albumów w USA. Linkin Park znany jest ze swojego niesamowitego kontaktu z fanami. Często kiedy zakończą koncert zespół zamiast zniknąć za kulisami schodzą do publiczności i długo z nimi rozmawiają, rozdając autografy i pozując do zdjęć. Często też występują w roli gospodarzy koncertu i czekają aż większość publiczności opuści miejsce w którym grają. Z pewnością są to ostatnie takie chwilę, wkrótce bowiem Linkin Park grać będzie w wielkich arenach a nad bezpieczeństwem grupy czuwać będzie mnóstwo ochroniarzy. A fanów będzie tylu, że po prostu na spotkania z nimi nie będzie czasu...




Avril Lavigne


Właściwie Avril Ramona Lavigne-Whibley urodziła się 27 września 1984 roku w miejscowości Napanee, w prowincji Ontario w Kanadzie. Jest kanadyjską piosenkarka pop-rockową, autorką piosenek. Od niedawna jest również aktorką. Filmy, w których zagrała to: "Fast Food Nation", "The Flock" i parę innych, w których miała okazję zagrać tylko małe role (między innymi "Going the distance"). Zagra główna rolę w filmie "Twist of Fate". Podłożyła także głos w animowanym filmie "Over the Hedge" małemu oposowi Heather. Na początku 2006 roku została modelką Forda - jednej z najlepszych agencji modelek. Wspólnie z amerykańskim kompozytorem Łukaszem Gottwaldem napisała piosenkę "Keep Holding On", która znalazła się na ścieżce dźwiękowej do filmu fantasy "Eragon". Avril jest także współautorką tekstu piosenki "Breakaway" Kelly Clarkson.

Lata dziecięce spędziła w Napanee, obecnie mieszka w Los Angeles. Ma brata Matta, studiującego elektrotechnikę, oraz siostrę Michelle. Jej ojciec John pracuje w firmie telekomunikacyjnej, matka Judy jest gospodynią domową. To ona od początku wiedziała, że Avril zostanie piosenkarką. Gdy Av miała 10 lat, pierwszy raz nadarzyła się okazja na solowy występ w chórze kościelnym. Od tego czasu zaczęła kształcić się w kierunku muzycznym. Jej ulubionymi wykonawcami byli Shania Twain, Alanis Morissette i Metallica. Już w wieku dwunastu lat zaczęła się samodzielnie uczyć gry na gitarze. W wieku czternastu lat, wygrała miejscowy konkurs muzyczny, gdzie zaśpiewała w duecie z Shanią Twain. Po jakimś czasie piosenkarka zaśpiewała razem z kanadyjskim piosenkarzem Stephenem Meddem. Wydał płytę zatytułowaną "My Window to You", na której znalazły się trzy pierwsze piosenki Avril zachowane w klimatach muzyki folk ("Temple of Life", "Touch the Sky", "Two Rivers"). Już wtedy Avie miała swojego pierwszego menedżera, Cliffa Fabri. Namówił ją na wyjazd do Nowego Jorku i współpracę z amerykańską wytwórnią płytową Arista. Jak powiedziała sama Avril w jednym z wywiadów dla MTV, piętnastominutowy występ wystarczył na podpisanie kontraktu na nagranie dwóch następnych albumów. Jednak przerwała nagrywanie płyty, pomimo że było zebrane dużo materiału. Uznała, że nie może śpiewać nie swoich piosenek. Avril wyjechała z Nowego Jorku i pojechała do Los Angeles. Po pewnym czasie stanęła przed przedstawicielami Aristy, by powiedzieć, że sama pisze piosenki. Materiał zaczęto nagrywać na nowo. Artystka pracowała z Cliffem Magnesem ze studia Matrix, który pomagał jej w nagraniu debiutanckiej płyty. Została wydana w 2002 roku. Nosiła tytuł "Let Go". Krążek promowały piosenki zatytułowane "Complicated", "I'm with you" i "Losing Grip". Na płycie znalazło się trzynaście solowych utworów młodej gwiazdy. Płyta sprzedała się w czternastu milionach egzemplarzy. Drugi album, "Under My Skin", ukazał się w 2004 roku. W polsce premiera odbyła się 24 maja. Hitami z tej płyty stały się piosenki "Don't tell me" i "My happy ending". Jakiś czas po wydaniu tej płyty Avril zmieniła swój wizerunek na bardziej kobiecy. Być może to, dlatego że 15 lipca 2006 roku wyszła za mąż za wokalistę zespołu Sum 41, Derycka Whibleya. 13 kwietnia 2007 roku ukazała się jej trzecia płyta zatytułowana "The Best Damn Thing". Pierwszy singiel "Girlfriend" stał się wielkm przebojem. Został nagrany w paru wersjach językowych: po angielsku, hispańsku, francusku, włosku, niemiecku, portugalsku, chińsku i japońsku!! Ale to nie wystarczyło. Avril wraz z 17letnią raperką Lil' Mama nagrała remix do piosenki "Girlfriend". Avril mówi, że album jest zupełnie inny niż "Under My Skin" – zabawny, energiczny i beztroski. Jak sama powiedziała wyrosła już z mrocznych piosenek, dlatego na nowej płycie jest wiele optymistycznych tekstów mówiących przede wszystkim o miłości. Avril ma zamiar a poważnie zająć się aktorstwem i stworzyć swoją własną linię ubrań. Miejmy nadzieję, że to nie stanie się dla niej ważniejsze od muzyki.




Nelly Furtado

Urodzona 2 Grudnia 1978 roku. Pochodzi z Kanady(dokładniej z Wiktorii) i jest piosenkarką, autorką piosenek, muzykiem oraz producentem muzycznym.

WCZESNE LATA ORAZ ZAINTERESOWANIA

Furtado, pierwsze pokolenie portugalskich kanadyjczyków. Jedna z trojaczków Marii Manueli oraz Antonia Jose Furtado, pochodzacych z wyspy São Miguela na Azorach. Imię nadano jej po sowieckiej gimnastyczce Nellie Kim.

Rodzice Furtado wyemigrowali z Portugalii do Kanady we wczesnych latach 70'. Jako dziecko Nelly odwiedzała Azory, odkrywając tamtejszą kulturę oraz ucząc się Portugalskiego, co zaowocowało tym, że stała się osoba z otwarym umysłem. W swojej muzyce użyła wielu dźwięków swojej kultury. Potrafi ona także mówić w wielu językach - angielskim, portugalskim, hiszpańskim, a także trochę w języku Hindi (Indo-Europejskim). Przez osiem lat w wakacje pracowała jako pokojówka pomagając matce, która była gosposią domową. Ta pracowitość wyprowadziła ją na pozytywną drogę.

Pierwszy raz śpiewała mając 4 lata w duecie z matką w kościele w Dzień Portugalski. W wieku dziewięciu lat zaczęła grań na instrumentach - puzonie, ukulele, a póxniej także na gitarze i keyboardzie. Pisać piosenki zaczęła w wieku lat dwunastu, a jako nastolatka grała w portugalskim zespole marszowym.

W tych wczesnych latach Nelly łączyła różne style muzyczne. Słuchała głównie R&B, hip hopu, alternatywnego rocka, alternatywnego hip hopu, trip hopu, muzyki światowej(m.in. portugalskiego fado, brazylijskiego bossa nova oraz muzyki z Indii i warjacji powyższych). Interesowali ją artyści oraz zespoły - Jeff Buckley, Caetano Veloso, Amalia Rodrigues, Nusrat Fateh Ali Khan, Cornershop, Mariah Carey, TLC, Mary J. Blige, Digable Planets, De La Soul, Radiohead, Oasis, The Smashing Pumpkins, The Verve, U2 oraz Beck.

Pierwszymi artystami, z którymi Nelly śpiewała byli underground'owi DJ i raperzy. Podczas wizyty w Toronto w czasie wakacji po 11 klasie Furtado spotkała Tallisa Newkirka, członka hip hopowej grupy "Plains of Fascination". Jej głos można usłyszeć na płycie "Join the Ranks" z 1996 roku, na kawałku "Waitin' 4 the Streets". Resztę lata spędziła w Portugalii, gdzie poznała rdzenne kawałki rockowe.

Po skończeniu szkoły średniej w 1996 przeniosła się do Toronto, gdzie w 1997 roku razem z Newkirkiem założyła trip hopową grupę Nelstar. Nelly czuła jednak że nie pasuje do niej muzyka trip hop, która była "za bardzo poukładana". Wierzyła że nie odzwierciedla ona jej natury i nie pozwala pokazać jej muzycznych talentów. Opuściła zaspół i postanowiła wrócić do domu.

Przed przeprowadzką wystąpiła na 1997 Honey Jam - pokazie talentów, głównie czarnoskórych artystek, w klubie nocnym Lee's Place w Toronto. Zauważył ją tam piosenkarz z zespołu The Philosopher King - Gerald Eaton(znany także jako Jarvis Church). Poprosił żeby nagrywała razem z nim. Razem z innym artystą TPK - Bianem Westem stworzyli Track and Field. Pomogli oni stworzyć Furtado jej demo, lecz miała ona inne plany. Wyruszyła w podróż po europie by powrócić do domu by wziąć kursy kreatywnego pisania w Camosun College. Została w kontakcie z Eatonem oraz Westem, którzy upierali się by wróciła do Toronto i nagrała więcej materiału. Ostatecznie wróciła na dwa tygodnie. Materiał zebrany w tym czasie poprowadził ją do zawarcia w 1999 roku umowy z DreamWorks Records.




Gosia Andrzejewicz

Gosia Andrzejewicz urodziła się 14 stycznia 1984 roku w Bielsku-Białej. Już w szkole została "dyżurną wokalistką" obsługującą akademie i różne uroczystości. Wygrała ponad 30 konkursów piosenki. Dorastała w Bytomiu, gdzie dwukrotnie otrzymała nagrodę prezydenta miasta za szczególne osiągnięcia artystyczne.
W drugiej klasie liceum została wokalistką zespołu założonego przez studentów Wydziału Jazzowego w Katowicach, jej największym sukcesem był udział w eliminacjach do Opolskich Debiutów.
Gosia odeszła z zespołu, a jakiś czas później nawiązała znajomość z Adamem Kamińskim oraz jego bratem Arturem "St0ne" Kamińskim, producentem r'n'b i hiphopowym, współpracującym m.in. z Syndesmo i Peją. Panowie zajęli się produkcją i aranżacją utworów na debiutancki album Gosi. Przy pracy nad tekstami piosenkarce pomogła Alicja Maciejowska. Tekst do utworu anglojęzycznego napisała Chwee Sze Foong.

W trzeciej klasie liceum wokalistka podczas wakacji wyjechała na konkurs do Florencji, tam dostrzegł ją włoski kompozytor Goffredo Orlandi, laureat Sanremo, znany ze współpracy z takimi gwiazdami jak Laura Pausini czy Marco Masini. Zaproponował jej pomoc i został trzecim kompozytorem oraz producentem pracującym nad debiutem Gosi.

Po ukończeniu bytomskiego liceum wokalistka została studentką Wyższej Szkoły Biznesu i Informatyki im. J. Tyszkiewicza i zamieszkała w Bielsku–Białej.

W marcu 2004 roku zakończyła pracę nad swym pierwszym albumem zatytułowanym "Gosia Andrzejewicz". Nagrania odbywały się w studio Fabryka dźwiękuff w Katowicach oraz w studio Gorland we Florencji. Mastering utworów został wykonany przez Jacka Gawłowskiego w Studio MasterLab w Warszawie. Ostatecznie Gosia była autorką większości tekstów i kompozytorką pięciu utworów, jakie na niego trafiły. Krążek ukazał się 4 października 2004 roku nakładem Pearl Music.

Gosia nagrała też drugą wersję otwierającego debiut utworu "Wielbicielka" z Wilkinsem - wokalistą ze Stanów Zjednoczonych. Piosenkę zarejestrowano w wersji hiszpańsko-polskiej, rapowane wstawki to dzieło amerykańskiego rapera Donalda-d. Piosenka ukazała się na płycie Wilkinsa przeznaczonej na rynek amerykański pod koniec września 2005 roku.

Wcześniej, w kwietniu 2005 roku, Gosia została zaproszona na finał Konkursu Eurowizji przez zespół Ivan i Delfin, który zaprezentował utwór "Czarna dziewczyno". Wystąpiła w chórkach oraz zagrała partie solowe na akordeonie.

Nawiązała współpracę z kolejnymi muzykami. Owocem tych poczynań jest m.in. projekt o nazwie "Bitter Sweet-First Sight", nagrany w stylu progressive dance dla wytwórni Goblin Records. Premiera płyty winylowej tego utworu odbyła się na "Dj Meeting" w Oberhausen w Niemczech. Singel pojawił się na składankach w Norwegii, Finlandii, Danii, Szwecji, Japonii, na winylu w Singapurze, a także na płytach CD w Indonezji.

Gosię zaprosił też do współpracy Krist Van D – producent grający z takimi wykonawcami, jak: Dance Nation, Shaun Baker, Steve Murano i DJ Novus (Groove Coverage). Artystka nagrała z nim wspólnie utwór "Waiting for Love".

W czerwcu 2005 roku Gosia, razem ze składem 2-12, nagrała utwór wyprodukowany przez St0ne'a pt. "Daj coś od siebie". Był on dostępny na płycie dołączonej do magazynu "Magazyn Hip Hop" nr 28. Nagrała też z Gorzkim piosenkę "Przestań narzekać" (wyprodukowaną przez St0ne'a), która promowała najnowszą płytę rapera.

W październiku wygrała konkurs zorganizowany przy okazji premiery płyty "RapEskadra 3". Nagrodą był kontrakt z wytwórnią MyMusic/UMC Records.

10 lutego 2006 r. Gosia wystąpiła w białoruskim finale eliminacji do konkursu Eurowizji. Wykonała w Mińsku utwór "Dangerous Game", który 10 kwietnia trafił na płytę "Gosia Andrzejewicz Plus". Znalazła się na niej także polskojęzyczna wersja utworu zatytułowana "Niebezpieczna gra".

Wydawnictwo składa się z dwóch płyt, pierwsza to wydana własnym sumptem płyta Gosi Andrzejewicz. Na drugim krążku znalazły się nowe utwory wokalistki, oraz wersje instrumentalne i a cappella utworów przygotowane z myślą o DJ-ach. Całość promowała piosenka "Pozwól żyć", do której został nakręcony pierwszy teledysk. Znajdziemy go także na płycie.

We wrześniu artystka wystąpiła na Sopot Festival.

Jeszcze tego samego roku, w listopadzie, na rynek trafił kolejny album wokalistki zatytułowany "Lustro". Znalazło się na nim 12 piosenek plus trzy bonusy. "Muzycznie oprócz tego, które już znacie, poznacie kilka nowych wcieleń Gosi Andrzejewicz. Delikatną i kontrowersyjną, śpiewającą romantyczne ballady, szybkie - imprezowe numery, a jednocześnie rymującą bardzo poważnie o aborcji" – reklamował płytę wydawca.

26 lutego 2007 roku tytułowa piosenka z tej płyty trafiła na kompilację nagrań "The Best Women Forever".




One Republic

Amerykańska grupa OneRepublic to jeden z zespołów, które powstały na fali fascynacji twórczością Coldplay, w których muzyce ważną rolę odgrywają pianino oraz emocjonalny wokal połączone z zaangażowanymi tekstami w stylu U2.
Zespół OneRepublic został założony w roku 2004 w Colorado Springs przez wokalistę, pianistę i gitarzystę Ryana Teddera oraz gitarzystę Zacha Filkinsa. Duet wkrótce opuścił rodzinne miasto i przeniósł się do Los Angeles. Tam dołączyli do nich klawiszowiec Drew Brown, basista i wiolonczelista Brent Kutzle oraz perkusista Eddie Fisher.

Zespół podpisał kontrakt z należącą do SonyBMG Columbią, jednak nie nagrał dla niej żadnej płyty. Następnie zmienił wytwórnię na Interscope Records/Mosley Music Group. Frontman OneRepublic Ryan Tedder już wcześniej współpracował z Timbalandem (założycielem Mosley), jednak zespół zwrócił na siebie uwagę kiedy sławny producent zamieścił remix ich ballady "Apologize" na swojej płycie "Timbaland Presents Shock Value" wiosną 2007 roku. Siedem miesięcy później, w listopadzie, ukazał się debiutancki album OneRepublic - "Dreaming Out Loud".




Velvet


Szwedzka wokalistka Velvet, czyli Jennifer Petterson, urodziła się w Helsingborgu. W dzieciństwie chciała zostać tancerką i w 1993 roku przeniosła się do Sztokholmu aby studiować taniec w słynnej szkole baletowej - Balettakademin.
Następnie przez pięć lat występowała w znanej restauracji–variétés Wallmans. Następnie towarzyszyła Jessice Folker w jej europejskiej trasie koncertowej, a w 2000 roku związała się z klubem Blue Moon Bar. Posiada bogate doświadczenia jako tancerka, wokalistka i choreografka.

W 2005 roku zadebiutowała jako piosenkarka solowa wydając singiel "Rock Down To (Electric Avenue)" (cover piosenki Eddy'ego Granta "Electric Avenue" z 1982 roku), który został doskonale przyjęty w jej rodzinnym kraju. Jeszcze w tym samym roku ukazał się drugi singiel Velvet - "Don't Stop Movin'". Natomiast wiosną 2006 wokalistka zaprezentowała piosenkę "Mi Amore", która pilotowała jej debiutancki album, zatytułowany "Finally". Płyta w Szwecji ukazała się w marcu 2006 roku.