Z początku szła wolnym krokiem,

Nie wiedząc właściwie

Dokąd zmierza.

Zewsząd spowiły Ją Ciemności,

A Ona sama wiedziała jedno-

Zagubiona...

Nie we Współczesności, jak dotychczas.

Nawet nie w Świecie Mroku.

W Labiryncie...

Pragnęła wydostać się z Niego;

Biegła co sił...

W końcu, nie widząc nic-

Zeszła w wąską uliczkę.

Myśląc, że jest skrótem-

Mknęła wciąż przed siebie,

Kalecząc stopy o porozrzucane Szkła,

Które ktoś bezmyślnie wyrzucił...

Potknęła się, upadła.

Nie miała siły opanować Łez.

Czuła bezradność

Ogarniającą Jej Duszę.

Płakała, ale to nie były takie Łzy,

Jakie wylewają ludzie...

To były Jej Łzy...

Nie wiedzieć czemu,

Usłyszała dziwny głos...

Zupełnie, jakby Jej Łzy

Wpadały do jakiejś Rzeki...

Ale...

Skąd Rzeka w Labiryncie Życia?

Wielu ludzi poszło Jej śladem

I każdy napotkał Ją płaczącą.

Nikt jednak nie przystanął,

Choćby na chwilę...

Dopiero Anioł,

Usłyszawszy ciche szlochanie,

Zatrzymał się.

Dał Jej świeczkę

I razem doszli do Wyjścia...

Przeszła wiele,na pozór

Bezcelowych Dróg.

Przemierzyła mnóstwo

Ciernistych Ścieżek.

Ale wierzyła...

W końcu ziścił się

Jej Sen...

Już nie spada,

Tylko czasem uroni Łezkę...

Już nie potyka się,

Bo Anioł zawsze Ją asekuruje.

Od tej pory idą przez Życie

Razem.

Połączeni niewidzialną,

Nierozerwalną nicią...